Prolog

            Było ich dwóch. Stali naprzeciw siebie otuleni niewielką ilością światła, która wydostawała się spod drzwi sypialni. Oboje byli rządni władzy, pewni siebie i zbyt dumni, by przyznać się do swoich błędów, ale dzieliła ich siła hierarchii. Lord Voldemort emanował potęgą nawet wtedy, gdy nic nie układało się po jego myśli.
            - Dawno nikt mnie nie odwiedził, Teodorze - oznajmił swoim wysokim głosem przypominającym syk węża. - Żaden z moich sług nie miał odwagi stanąć przed moim obliczem. A jednak ty przyszedłeś.
            Teodor Nott schylił głowę w geście całkowitego oddania.
            - Obawiam się, że wyścig o głowę szlamy Granger trwa, mój panie. Każdy chce się tobie zasłużyć.
            - W takim razie dlaczego nie bierzesz w nim udziału?
            Teodor skrzywił wargi w zimnym uśmiechu i wyprostował się.
            - Dlatego tu jestem, panie. Dysponuję informacjami, których innym nie udało się zdobyć.
            W pomieszczeniu rozległ się głośny jęk dochodzący z lochów. Lord Voldemort odwrócił twarz w tamtym kierunku.
            - Ach, ten Lucjusz - westchnął cicho i powrócił spojrzeniem do Teodora. - Życie w klatce najwyraźniej mu nie odpowiada. Glizdogonie!
            Drzwi obok schodów otworzyły się i do pomieszczenia wpadł mały człowieczek. Teodor starał się nie wzdrygnąć na widok srebrnej ręki, która oznaczała się w jego ciele.
            Glizdogon podbiegł do swojego pana i skłonił się tak nisko, że jego twarz omal nie dotknęła podłogi.
            - Wzywałeś mnie, panie?
            - Wypada sprawdzać jak czuje się gospodarz domu, w którym się przebywa, Glizdogonie.
            Mały człowieczek spojrzał na Lorda Voldemorta i zamrugał. Dopiero po chwili, gdy jęk się powtórzył, zrozumiał, co ma zrobić.
            - O-oczywiście, panie.
            Skłonił się raz jeszcze i pobiegł w kierunku lochów.
            Lord Voldemort odezwał się, gdy jęki Lucjusza Malfoya ucichły.
            - Spodziewałem się - zaczął wolno, a Teodor niemal mógł wyczuć żal w jego głosie - że syn Lucjusza skorzysta z mojej propozycji i przyprowadzi do mnie tę szlamę w zamian za wolność rodziców. Tymczasem on uciekł razem z nią... To obrzydliwe.
            - Zgadzam się z tobą, panie - powiedział szybko Teodor. - Niemniej dowiedziałem się, że Draco Malfoy ucieka sam. Bez dziewczyny.
            Lord Voldemort zatrzymał spojrzenie na Teodorze, jakby próbował wyczuć, czy ten mówi prawdę. Po chwili zrobił krok do przodu.
            - Ach, tak?
            - Wiesz, panie, że śmierciożercy próbują wytropić Dracona od trzech miesięcy i wiesz także, że bezskutecznie. Jego Mroczny Znak udaje się zlokalizować na krótko przed tym, zanim opuszcza dane miejsce. Bawi się z nami. - Wziął głęboki wdech. - Ustaliłem, że każdego ranka zmienia swoje położenie. Dwa dni temu odwiedził Wenecję, wczoraj był na szczycie Elbrusa. Widziałem go tam. Aportowałem się w to miejsce sekundę przed jego zniknięciem. On także mnie widział.
            Z kąta pokoju doszedł syk. Olbrzymi wąż zaczął pełzać w kierunku Teodora, obnażając kły.
            Nott przełknął ślinę, ale postanowił kontynuować.
            - Udało mi się również pochwycić jego list. Odbiorcą miał być Larch Hornroot.
            - Hornroot - powtórzył Lord Voldemort. Wysunął rękę, by dotknąć swojego węża, który owinął się u jego stóp. - Jego rodzina od lat mi służy. Co za szkoda, że ich syn okazał się obrońcą szlam.
            - Nie każdy jest godzien zostać twoim sługą. - Nott jeszcze raz schylił głowę. - Dzięki ich nierozsądkowi znam kolejny krok Dracona. Wiem, gdzie pojawi się jutrzejszego poranka.
            Voldemort złożył ręce.
            - Doskonale, Teodorze - pochwalił go. - Jeśli przyprowadzisz mi go do jutra, sowicie cię wynagrodzę.
            Teodor powstrzymał się od uśmiechnięcia.
            - To nie wszystko, panie. Z listu wynikało, że Granger przebywa w obecności Pottera i tego zdrajcy krwi Weasley'a. Są objęci ochroną czymś, co nazwano Zakonem Feniksa.
            Voldemort nie wyglądał na zaskoczonego, choć przez jego twarz przemknął cień, a w oczach pojawił się niebezpieczny błysk.  Teodor pragnął zapytać, czym jest owy Zakon Feniksa, ale zdecydował się nie ukazywać swojej niewiedzy.
            - Zakon Feniksa, ach tak - mruknął Czarny Pan. - Więc wystarczy znaleźć ich Kwaterę Główną.
            - To nie będzie konieczne - odparł szybko Teodor. Tym razem nie potrafił ukryć zimnego uśmiechu, który wpełzł na jego usta. - Mam coś, co sprawi, że sami do nas przyjdą.